Προτιμά(τε) το Xbox αντί το σεξ; Ώρα να αρχίσετε να ανησυχείτε.
Ο εθισμός στα βιντεοπαιχνίδια (που απορώ γιατί εξακολουθούν ακόμα να τα λεν «ΒΙΝΤΕΟ»), είτε στο Διαδίκτυο (chatting, online παιγνίδια), είτε στις παιγνιδομηχανές και στον Ηλ. Υπολογιστή… ΔΕΝ είναι τρόπος-του-λέγειν «εθισμός». Όλα αυτά, κυριολεκτικά αποτελούν «εθισμό», κλινικά αποδεδειγμένο, με τα κοινά γνωρίσματα και συμπτώματα που βρίσκονται σε άλλους εθισμούς (στην νικοτίνη, καφεΐνη, THC, μορφίνη κλπ). Και φυσικά, τα συνεπακόλουθα: συμπτώματα στέρησης , προγράμματα απεξάρτησης και τα συναφή- περίπου όπως τα βλέπετε στις Αμερικάνικες σειρές και στις κουτσομπολίστικες στήλες περί τις σκανδαλώδεις ιστορίες των Amy Winehouse, Kate Moss και Britney Spears και τις λιωμένες από την κοκαΐνη μύτες τους.
Αν θα θέλατε να διασαφηνίσετε τι εστί «Εθισμός στα Βιντεοπαιχνίδια», ποια είναι η διαφορά από τον «Εθισμό στο Διαδίκτυο», τι είναι ο «ψυχολογικός» εθισμός και ποια η διαφορά με την «εμμονή», τι λεν οι ειδικοί και ποια τα πορίσματα των μελετών τους κλπ… αν κάνετε μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο με τις φράσεις «Internet Addiction», «Computer Game Addiction», «MMORPG Addiction» μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες που θέλετε.
Αντί αυτής της μακροσκελής ανάλυσης λοιπόν, σας παραθέτουμε μερικές ιστοριούλες που σκιαγραφούν λεπτομερώς αυτό το φαινόμενο και σίγουρα θα τις βρείτε πιο… ενδιαφέρουσες.
ΦΩΤΟ: http://justinb.files.wordpress.com/2006/10/21.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: World of… Scheissecraft
Η Δεύτερη Ζωή (ή, η Πρώτη);
Δεν σας αρέσει η ζωή σας; Μην αυτοκτονήσετε – παίξτε Second Life! Η προφανής απάντηση στην επίσης προφανής ερώτηση «Τι είναι το “Second Life”», είναι «Όπως λέει και το όνομα, “Δεύτερη Ζωή”» (duh!). Είναι ένα διαδικτυακός εικονικός κόσμος όπου ο «παίκτης» (που πιο σωστά πρέπει να αναφέρεται ως «κάτοικος» -«resident»-), ουσιαστικά ζει μια δεύτερη ζωή. Επειδή είναι αδύνατον να δοθεί μια ολοκληρωμένη περιγραφή που να μην ξεπερνά τις τρεις σελίδες, ίδετε μερικά από τα ακραία (όπως το πάρει κανείς) πράγματα που συμβαίνουν στο Second Life, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Δώστε βάση στη λέξι-κλειδί «πραγματικό»:
- Οι κάτοικοι μπορούν να συναλλάσσονται μεταξύ τους με εικονικά αγαθά χρησιμοποιώντας πραγματικά λεφτά.
- Το Second Life έχει το δικό του νόμισμα («Linden Dolllar») το οποίο χρησιμοποιείται στις συναλλαγές και επίσης είναι εξαγοράσιμο με πραγματικά λεφτά.
- (Πραγματικές) Τράπεζες, εταιρείες, δικηγορικά γραφεία, δημοπρασίες και άλλες επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στο Second Life.
- Εικονική ιδιοκτησία: σπίτια, γη, αυτοκίνητα…
- Εικονικές συναυλίες, παρελάσεις, εκδηλώσεις, επιδείξεις μόδας, πανεπιστημιακές διαλέξεις, προεκλογικές καμπάνιες υπέρ της Χίλαρι Κλίντον (μπρρρρ)…
- Εικονική φυλακή στυλ «Twilight Zone» για τους δύστροπους κατοίκους (μία ατελείωτη φυτεία με καλαμπόκια, τρακτέρ και μαυρόασπρες τηλεοράσεις που παίζουν ταινίες του ’40).
- Η Σουηδία, η Εσθονία, οι Μαλδίβες και άλλες χώρες έχουν «ανοίξει» (εικονικές μεν, επίσημες δε) πρεσβείες στο Second Life.
- Ο εξ Αιγύπτου ειδησεογραφικός οργανισμός «Islam Online» αγόρασε (τονίζω) με πραγματικά λεφτά, εικονικά στρέμματα γης, δημιουργώντας έτσι ένα εικονικό προσκύνημα στη Μέκκα για τους μουσουλμάνους κατοίκους του Second Life.
- (και επειδή η συνεχής επανάληψη των λέξεων «εικονικό» και «πραγματικό» είναι κουραστική, δείτε μόνοι σας: http://secondlife.com/whatis , http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Life ).
Ήξερα μια φορά ένα παιδί, «μια χαρά παλικάρι» θα ‘λεγε κανείς. Η εμμονή του όμως με το να «παίζει» (ή μάλλον, να «ζει») Second Life, αναλώνοντας πολλές ώρες από την πραγματική του ζωή για να συμμετέχει σε μια… εικονική ζωή… Δεν ξέρω, ότι και να μου πείτε, εμένα μου φαίνεται κάπως τρομακτικό. Έπρεπε να δείτε πως έλαμπε το πρόσωπό του όποτε εξυμνούσε «πόσο τέλειο είναι το Second Life», «πόσες ώρες έχει την ευχέρεια να το παίζει καθώς είναι στη δουλειά του», «ότι αμείβεσαι, πληρώνεις και κερδίζεις πράγματα»… ο τύπος έμοιαζε σάμπως και ηθελημένα «κατάπινε το μπλε χαπάκι» (ίδετε Matrix)!! Και ούτε καν θέλω να σκεφτώ τη φιλοσοφική-κοινωνιολογική πλευρά του θέματος - είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή πολλοί ειδικοί σπαταλούν τη ζωή τους αναλύοντας αυτές τις παραμέτρους. Για τους υπόλοιπους όμως που η ζωή μας είναι πολύ σύντομη, μάλλον όχι.
ΦΩΤΟ: http://www.msu.edu/~bonddenn/screenshots/secondlife.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: -Ποιο είναι το άκρον άωτο της βαρεμάρας; -Να βαρκέσαι τη ζωή σου τζιαι να παίζεις Second Life, για να κάθεσαι μες το Second Life τζιαι να μεν κάμνεις τίποτε!
Τα Ρομάντζα
* Ωραία φάση παίζεται με ένα ζευγάρι στενών μου φίλων, αρραβωνιασμένοι εδώ και ένα περίπου χρόνο: Όταν αυτός κανονίζει με τους φίλους του τα μεσημέρια του Σαββάτου και παίζουν με τις ώρες PlayStation, αυτή γυρίζει στα μαγαζιά και στα café της Μακαρίου με τις φίλες της. Απορώ εάν είναι αυτό που λένε στα έργα «to spend some quality time apart».
* Θυμάμαι κάποιες φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κύπρου τον καιρό που το IRC ήταν στα high του στην Κύπρο (περίπου 1997-1999). Θα χαρακτήριζα εκείνη την εποχή ως «μεταβατική» για πολλά κοινωνικά θέματα, που κυρίως οφείλεται στην επανάσταση της Πληροφορίας και Επικοινωνίας, βασισμένες στις Διαδικτυακές και Ασύρματες τεχνολογίες. Όπως και να έχει, προφανώς αυτή η «μετάβαση» δεν είχε κάτσει και πολύ καλά. Αλλιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω την μαραθώνια μέχρι πρωίας χασούρα στο IRC αυτών των κοριτσιών, κάνοντας chatting μέχρι τελικής πτώσεως. Και ποιο ήταν το ιδιαίτερα παρακμιακό στοιχείο της υπόθεσης; Ας πούμε απλά ότι ο όρος «διχασμένη προσωπικότητα» αποκτούσε μια νέα διάσταση και η εσωτερική πουριτανική διαμάχη ήταν σφοδρή (σ.σ.: ο νοών νοείτω). Τα κοριτσάκια έλεγαν (ή μάλλον, δακτυλογραφούσαν) πολύ περισσότερα στο chatting από ότι πραγματικά έκαναν (ελπίζω αυτό να μην ισχύει ακόμη).
* Ένα άλλος γνωστός μου -αρκετά χρόνια σε σχέση με την κοπέλα του- που να σας τα λέω την πλάκα που έπαθε με τα chat rooms. Θυμάμαι πήγαινα σπίτι του και όταν η φίλη του δεν ήταν εκεί, με τι προσήλωση και μανία έκανε κουνουσμά με κοπελίτσες μέσω webcam (ορισμένες φορές, όχι ιδιαίτερα ντυμένες)… Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που ήταν σάμπως και εγώ ούτε καν ήμουν εκεί. Του έλεγα κάτι και αυτός ούτε μου απαντούσε, ούτε με άκουγε, άντε το πολύ να έλεγε κανένα «μμμμ».
ΦΩΤΟ: http://farm1.static.flickr.com/205/516865919_b58c55884c_o_d.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: Μπράβο ρε κοπέλια... ΜΠΡΑΒΟ!
Ο CyberΕΠΥ
Όταν υπηρετούσα στην Εθνική συμΦορά, είχαμε ένα παλιό PC το οποίο ήταν πολύ αργό και μας δυσκόλευε στις καθημερινές ανάγκες του λόχου. Οπόταν, ένας από τους στρατιώτες-αυλικούς των γραφείων, έφερε το κατά πολύ πιο σύγχρονο PC του για να αντικαταστήσουμε το παλιό.
Στις αρχές, όλα πήγαιναν μια χαρά: η δουλειά έβγαινε πιο γρήγορα και χωρίς να σπάζουν τα νεύρα μας. Μιας και όμως το νέο PC είχε σαφώς αυξημένες δυνατότητες σε σχέση με το παλιό, αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να «σηκώσει» παιγνίδια με πλούσια ρεαλιστικά γραφικά – συγκεκριμένα το «Call of Duty», ένα παιχνίδι με πολεμική θεματολογία για πολύ (σ.σ.: με το συμπάθιο) στρατόκαυλους ή για ανθρώπους που δεν βρίσκουν ουσία στη ζωή τους (κάτι ασύλληπτα χειρότερο από το να παίζεις τάβλι).
Στα γραφεία είχαμε λοιπόν έναν -όχι ιδιαίτερα συμπαθή- εξ’ Ελλάδος Εθελοντή Πενταετούς Υποχρεώσεως λοχία (πιο γνωστός σαν «ΕΠΥ»), ο οποίος ανακάλυψε το εν λόγω παιχνιδάκι στο PC και… Ω, Θεοί! Ξαφνικά οι δουλειές του λόχου πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και το PC πέρασε στην απόλυτη διαχείριση του εν λόγω ΕΠΥ, ο οποίος σηκωνόταν από το PC μόνο όταν ήταν αναγκασμένος (και πάντα την τελευταία στιγμή).
Το τι βρισίδι έριχνε, το πάθος, ο ιδρώτας, έσφιγγε τα δόντια, γούρλωνε τα μάτια, λες και είχε flashbacks από τον πόλεμο του Βιετνάμ ένα πράμα! Η φασαρία από τα μανιασμένα κτυπήματα στα πλήκτρα που ακούγονταν μέχρι έξω, οι «Χριστο-παναγίες» που έκαναν όργια, οι «π..στηδες» και οι «π..τάνες» που του την έφερναν από πίσω και του χαλούσαν την αποστολή… τι να σας πω: η κατάσταση δεν απείχε πολύ από αυτή ενός ψυχοπαθή. Εννοείται ότι, όταν βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση έκστασης, φοβόταν πλάσμα του Θεού να του μιλήσει – ειδικά όταν έχανε και ειδικά όταν αναγκάζονταν να σηκωθεί από το PC για να κάνει μια δουλειά και έλεγε «όχι τώρα ρε π..στη μου!». Και καθώς έβγαινε από το γραφείο μουρμουρούσε «να δεις τι θα τους κάνω τους π..στηδες! Θα τους ξεσκίσω! Θα τους γ*μήσω τα πάτερα (και όλα τα θρησκευτικά τους σύμβολα μαζί)», εννοώντας, φυσικά, τους «εχθρούς» του στο παιγνίδι. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το «λουκ» που είχε (γυαλιά-καθρέφτες, στρατιωτικά μαντήλια στο πέτο, οκτάγωνα καπέλα - λες και θαρρούσε πως ήταν Αρχηγός στρατού στον πόλεμο του Ιράκ ένα πράμα), συνέθεταν μια εικόνα, τουλάχιστον… γραφική.
Βέβαια, όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ο στρατιώτης που έφερε το PC αναγκάστηκε να το πακετάρει και να το πάρει πίσω στο σπίτι του. Μετά από μια-δυο μέρες και χωρίς ιδιαίτερα εμφανή συμπτώματα στέρησης, ο όχι ιδιαίτερα συμπαθής ΕΠΥ απλά επέστεψε στον όχι ιδιαίτερα συμπαθή εαυτό του.
ΦΩΤΟ: http://www.gamerscreensavers.com/Images/CALL-OF-DUTY-488.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: Call of Duty: Τι ωραία να απελευθερώνεις το Ιράκ!
…Και οι Συγγενείς μου
* Ένας ξάδερφος μου περνά άπειρες ώρες παίζοντας World of Warcraft, σε σημείο που «είναι υποχρεωμένος» να ξενυχτά μέχρι πρωίας, για να συμβαδίζει με τη διαφορά ώρας των συμπαικτών του οι οποίοι βρίσκονται την Αμερική.
Γι όσους δεν ξέρουν, το «World of Warcraft» είναι ένας εικονικός κόσμος στυλ «φαντασίας» (με μάγους, νάνους, δρυΐδες, πολέμαρχους, κυνηγούς και πράσινα άλογα που πράττουν άλογα) όπου «πολεμιστές» -οι παίχτες- συναθροίζονται από όλο τον κόσμο και δημιουργούν ομάδες… Οι οποίες ομάδες, όπως εύκολα είναι αντιληπτό, κάνουν μάχες μεταξύ τους (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων).
Όπως λέγαμε λοιπόν, προφανώς σε κάποια φάση ο ξάδερφός μου με την ομάδα του έγιναν τόσο «εξπέρτ» στο παιγνίδι, που κέρδισαν σε ένα τουρνουά ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ο καημένος όμως δεν δικαιούταν να πάει επειδή ήταν ανήλικος (ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ!)
* Έχω ένα άλλο ξάδερφο, ο οποίος από τον καιρό που τον θυμάμαι ήταν ιδιαίτερα… θελκτικός στα βιντεοπαιχνίδια. Το πρόβλημα είναι, ότι πριν εφτά-οκτώ χρόνια τα περισσότερα παιγνίδια πλούσιων γραφικών ήταν «περιορισμένα» στο κουτί τα οποία ήταν εγκατεστημένα… Οπόταν σε κάποια φάση, αναπόφευκτα θα επέρχονταν η στιγμή όπου ο παίχτης θα βαριόταν τη «μοναξιά» του και θα σηκώνονταν να κάνει κάτι άλλο. Όμως, με τα νέα δεδομένα της καθολικής διαθεσιμότητας του ευρυζονικού διαδικτύου, συνεπάγεται ότι όλο και περισσότερα online παιγνίδια πλούσια σε γραφικά, πληροφορίες και αριθμό συμμετεχόντων μπορούν να προσφερθούν σε παγκόσμια κλίμακα.
Πριν λίγα χρόνια πήγε στην Αμερική για σπουδές σε ένα τόπο που λέγεται «Αϊόβα», όπου οι θερμοκρασίες το χειμώνα φτάνουν μέχρι τους -30 βαθμούς κελσίου, αποκλείοντας τους φοιτητές εντός κοιτώνων για εβδομάδες. Τι πιο «ευνοϊκό» περιβάλλον για τέτοιου είδους «indoor activities»… σωστά μαντέψατε: «έδωκεν του τζιαι άψεν».
Ένα-δυο χρόνια αργότερα, όταν ήρθε στην Κύπρο για διακοπές, τόση ήταν η τρομάρα μου με το που τον είδα και αναπηδώντας φώναξα «ΟΥ ΘΚΙΑΟΛΕ ΜΑΥΡΕ!». Έμοιαζε περίπου όπως την ακόλουθη εικόνα…
ΦΩΤΟ: http://media.southparkstudios.com/crap/downloads/download.php?file_id=15764
ΛΕΖΑΝΤΑ: ΟΥ ΘΚΙΑΟΛΕ ΜΑΥΡΕ! (από: South Park – “Make Love, Not Warcraft” – επεισόδιο 147)
Δημοσιεύτηκε (όσο παράξενο κι αν φαίνεται) στην εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ" εδώ - Κωδικός άρθρου: 816411 - 31/08/2008, Σελίδα: 92
Ορέστης Τριγγίδης
http://tringides.blogspot.com
