Να ‘μαστε λοιπόν για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο σας τμήμα του περιοδικού (τσόγλανοι). Όπως σε όλες τις «Ιστορίες για Αγρίους», έτσι και οι ιστορίες αυτού του τεύχους έχουν να δώσουν δύο ηθικά διδάγματα (και τα οποία σας παραθέτουμε): α) Αν μια (φαινομενικά) καλή ιδέα σας βοήθησε στην επίλυση κάποιου προβλήματος, δεν σημαίνει ότι θα δουλέψει προς την επίλυση όλων των άλλων προβλημάτων, και β) Όταν είσαι νέος και κάμνεις μαλακίες, τότε πρέπει μετά να υποστείς τις συνέπειες, και καλά να πάθεις (βλάκα!).
Οι δύο ιστορίες που ακολουθούν, και που περιστρέφονται γύρω από την ίδια κεντρική ιδέα, συνέβησαν (πραγματικά, όπως πάντα) σε μένα και σε ένα (τώρα) Ειδικό Ασφαλείας σε θέματα Πληροφορικής από την Αγγλία, που μας τη διηγήθηκε σε ένα συνέδριο. Για ευνόητους λόγους, δε σας λέμε ποια ιστορία συνέβηκε σε ποιον και που (αν και ακουστές στις ευγενείς τάξεις των Σχετικών - σ.σ.: «Geeks»), αλλά και επίσης για να κατασκευάσουμε τη συνοχή που τις ενώνει (σ.σ.: αρχίζω και ακούγομαι σαν φιλόλογος).
Πριν συνεχίσουμε λοιπόν στις ιστορίες μας (δεν κρατιέστε, ε;), μια μικρή αποποίηση ευθυνών («Disclaimer»): Αν σας φάνηκε καλή η ιδέα που θα διαβάσετε και σκέφτεστε να την εφαρμόσετε και στο δικό σας πληκτρολόγιο και αν νομίζετε ότι «ξέρετε τι κάνετε», ρισκάρετέ το με δική σας ευθύνη. Αν στο τέλος όμως τα κάνετε μαντάρες, τότε μην έρθετε μετά, επειδή «εγώ φταίω (!)», να ζητήσετε να σας δώσω το δικό μου πληκτρολόγιο, όπου οι συνεργάτες μου ξέρουν πολύ καλά τι χρήση του κάνω.
Αρχίζουν.
«Μια Καλή Ιδέα»
Ήταν κατά το απογευματάκι λοιπόν στα γραφεία της εταιρείας, όπου όλοι στο Τμήμα την αράζαμε μετά από το γεύμα… Αύγουστος, τα πρότζεκτ σχεδόν όλα τελειωμένα, η δουλειά σχετικά λίγη.
Τη νιρβάνα μας τη διακόπτει ένα αγκομαχητό που ανέβαινε τις σκάλες του Τμήματος μας. Η πανικόβλητη γραμματέας του διευθυντή του λογιστηρίου, φουντάρει μέσα εμφανώς ανήσυχη, κρατώντας (όχι πολύ σφικτά) ένα πληκτρολόγιο που… έσταζε.
«Ρε παιδιά, βοηθήστε με! Έχυσα τον καφέ στο πληκτρολόγιο του διευθυντή και τώρα όπου να σαι επιστρέφει από το διάλειμμα… τι να κάνω!;»
(κακία: μόνο όταν θέλουν βοήθεια θυμούνται να έρχονται να σε βρουν στην τρύπα που αποκαλούν «γραφείο» σου).
Χωρίς πανικό ο παρών μάστρος μου, γυρίζει και μου λέει να της δώσω ένα εφεδρικό που είχαμε στο ράφι και έπειτα λέει στη γραμματέα να μην ανησυχεί και ότι σε 2-3 μέρες θα τη φωνάξουμε να έρθει να το πάρει το πληκτρολόγιο, φτιαγμένο.
Μετά από λίγες στιγμές λοιπόν, βρισκόμαστε μαζί με το πληκτρολόγιο, αφημένο στο πάτωμα, που μούλιαζε στον καφέ… και εγώ να απορώ ΠΩΣ «θα το φτιάξουμε». Έκανα μια εισήγηση να το ανοίξω και σιγά-σιγά να καθαρίσω προσεκτικά ένα-ένα τα κουμπιά με βαμβάκι και οινόπνευμα. Αλλά ο προϊστάμενος μου απαντά:
«Τι; Τρελός είσαι; Θα κάτσεις να τα καθαρίσεις ένα-ένα; Τράβα και βάλε το κάτω από το ντους, και άνοιξε το νερό να τρέξει πάνω του κανένα πεντάλεπτο!»
Αυθόρμητα εγώ γέλασα, αλλά ο προϊστάμενος μου μαζεύοντας το πληκτρολόγιο από χάμω (με τους καφέδες ακόμα να στάζουν), μου είπε να έρθω να μου δείξει. Δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ εάν πράγματι σοβαρολογούσε ή όχι, αλλά πράγματι σε λίγες στιγμές το πληκτρολόγιο βρέθηκε κάτω από το ντους, με άφθονο νερό να τρέχει πάνω του.
«Άσε το να καθαρίσει καλά για κανένα πεντάλεπτο, μετά να το τινάξεις καλά, και να το βγάλεις έξω στο μπαλκόνι, σε 2 μέρες το πολύ θα έχει στεγνώσει τελείως με αυτόν τον ήλιο»
Μη σας τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα πράγματι το πληκτρολόγιο δούλευε μια χαρά, και με ικανοποίηση επιστράφηκε στην ευγνωμονούσα γραμματέα.
Καλό κόλπο δεν συμφωνείτε; Για διαβάστε όμως και παρακάτω…
«Ελιξίριο δια πάσα ασθένεια και πάσα μαλακία», ή «Μην το παίζεις πολύ έξυπνος»
Μερικές βδομάδες μετά και όντας ο νέος της υπόθεσης, ήμουν και ο πρώτος που έφτανε στο γραφείο επειδή είχα καθήκον να ελέγχω κάθε πρωί κάτι συστήματα, έπινα ήσυχα το πρωινό φραπέ μου εις στάση χαλαρή, περιμένοντας τους άλλους να έρθουν για να αρχίσουμε δουλειά.
Τη γαλήνη μου διακόπτει (σας θυμίζει κάτι αυτό;) ένα τηλέφωνο που κτύπησε στο διπλανό γραφείο του προϊστάμενου, συμβάν κάπως ασυνήθιστο για το πρωινό της ώρας. Απαντώ λοιπόν το τηλέφωνο («Καλημέρα σας… Όχι δεν ήρθε ακόμη… θέλετε να του πω κάτι;»)
Ήταν η γραμματέας, του γενικού διευθυντή αυτή τη φορά.
«Βοήθεια! Έχυσα τον καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο του κύριου διευθυντού! Και στις 11 που θα έρθει θα το θέλει! Τι να κάνω;!!»
«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται»… σκέφτηκα.
Παίρνω λοιπόν το ύφος του ξερόλα engineer και της λέω λοιπόν να το πάρει και να το βάλει κάτω από τη βρύση για 5 περίπου λεπτά, μετά να το τινάξει καλά, και να το βγάλει έξω στον ήλιο και να στεγνώσει».
«Τι;;;;» απαντά όχι αδικαιολογήτως σαστισμένα, «Δεν θα χαλάσει εντελώς έτσι; Δεν χαλούν τα ηλεκτρονικά;»
«Όχι» την καθησυχάζω, «αυτό κάνουμε πάντα όποτε συμβαίνει αυτό. Αν μετά ο κύριος διευθυντής θελήσει να χρησιμοποιήσει τον υπολογιστή, να έρθετε να σας δώσουμε εμείς άλλο».
Διστακτικά με ευχαρίστησε η γραμματέας, και τελειώσαμε την πρωινή μας συνομιλία. Μετά από λίγο άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι του τμήματος, και αφού ανάφερα την κατάσταση των συστημάτων και το συμβάν που «κανόνισα» δια του τηλεφώνου, η ημέρα συνεχίστηκε στους σχετικά χαλαρούς καλοκαιρινούς ρυθμούς.
Λίγο πριν το μεσημέρι όμως και καθώς ήμασταν όλοι στο γραφείο του προϊστάμενου και κουβεντιάζαμε για ταβέρνες, ένα τηλεφώνημα μας διακόπτει.
Δεν χρειάστηκε να μαντέψω ότι ήταν ο γενικός διευθυντής, αφού όλοι μπορούσαμε να ακούσουμε δυνατά και καθαρά τις αγριοφωνάρες του από το τηλέφωνο, να ρωτούν «ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΠΕ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ LAPTOP ΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΥΣΗ!!;;»
Η παγερή παύση και τα αποχαυνωμένα βλέμματα μας που έβλεπαν ο ένας τον άλλο, έκαναν πέρα για πέρα φανερό ότι κάποιος την είχε… (ξέρετε τι). Αν ήσασταν παρών στο σκηνικό και είχατε μαζί σας μια φωτογραφική μηχανή, σίγουρα θα βγάζετε μια ωραία «priceless» φωτογραφία-μνημείο ηλιθιότητας.
Αυλαία…
Ορέστης Τριγγίδης.
orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info
( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )
