Ιστορίες για αγρίους από ένα κουρασμένο τμήμα υποστήριξης…

Οι ιστορίες που ακολουθούν είναι αληθινές, και έχουν ειπωθεί από έναν υπάλληλο του τμήματος υποστηρίξεως κάποιας εταιρείας πληροφορικής στην Κύπρο. Ονόματα και εταιρείες έχουν αφαιρεθεί, για ευνόητους λόγους.

Παρόλο που οι ιστορίες είναι πολύ αστείες όταν διαβάζονται, εν τούτοις δεν ήταν καθόλου αστείες για τον συγκεκριμένο αφηγητή όταν συνέβαιναν.

Παράλληλα οι ιστορίες που ακολουθούν, έχουν να δώσουν το μήνυμα ότι ο αναλφάβητος της νέας εποχής, είναι αυτός που στερείται βασικών γνώσεων χειρισμού των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Γιατί; Διαβάστε και θα καταλάβετε.

Ιστορία 1^η

«

Πρέπει να ήταν Τρίτη ή Τετάρτη πρωί, όταν πήγα στη δουλειά κατά τις οχτώ.. ήμουν.. χάλια μαύρα, νυσταγμένος, δεν έβλεπα μπροστά μου..

Πήγα στο γραφείο, και η γραμματέας εκεί μου λέει ότι «έχει κάποια που σε θέλει, για ένα πρόβλημα». Πιάνω το τηλέφωνο (ελπίζοντας να μην είναι καμιά στριμμένη), «Καλημέρα» - «Καλημέρα σας», και αρχίζει:

- Ξέρετε, μου έφερε ο ανηψιότεκνός μου ένα CD των Windows 2004 (!).

- Κυρία μου, δεν υπάρχει Windows 2004, υπάρχει Windows 2000, XP, Windows 98, ΜΕ κλπ

- Όχι, είναι Windows 2004

Τέλος πάντων, δεν επέμενα..

- Μάααλιστα, προχωρήστε: τι θέλετε;

- Δεν ξέρω που να το βάλω.

- Να το βάλετε στο CD ROM.

- Τι είναι αυτό;;

Παίρνω ανάσα:

- Εκτός από το κουμπί που ανάβετε το PC σας, έχει και ένα άλλο, πιο μικρό κουμπί, που το πατάτε και βγαίνει ένα συρταράκι με το σχήμα του CD, και μπαίνει μέσα, κλείνετε το πορτάκι αυτό, και κάνετε install το σύστημα.

- Μα δεν έχει ΕΤΣΙ ΠΡΑΜΑΝ.

«Πτου %&*#, σκέφτηκα, τι στο καλό computer έχει;» Οπόταν ρωτώ..

- Τι computer έχετε; Πέστε μου, όταν ανοίγετε το computer σας, τι σας δείχνει;

- Κάαατι πράσινα γράμματα..

ΠΠΦΦΦΦΦ Όταν άκουσα «Πράσινα Γράμματα», ανάτρεξα σε κάτι computers από τον καιρό της τασιηνόπιττας!

- Καλά, τι computer είναι τούτο; Τι γράφει πάνω;;

- Ε…. GD530 (Κάτι τέτοια πράματα)

Μεσάνυχτα εγώ, οπόταν της λέω:

- Κοιτάξετε, θα πρέπει να έρθω να το δω, να δω τι μπορεί να μπει διότι, απ’ ότι φαίνεται, είναι παλαιό το PC σας, μάλλον δεν θα μπαίνει πάνω CD..

Τέλος πάντων, ξεκίνησα να πάω… Πιάνω το αυτοκινητάκι της δουλειάς, μέσα στην παλιο-πυρά, χωρίς κλιματισμό, χωρίς ράδιο, τα παράθυρα να είναι χαλασμένα να μην μπορούν να ανοίξουν παραπάνω από το μισό.. φανταστείτε, χάλια μαύρα η κατάσταση..

Πάω στην κυρία, ήταν μια έτσι 55-60 χρονών.. «ΩΩ Καλημέρα» μου λέει κλπ..

- Ναι ναι, είμαι από την <τάδε> εταιρεία, ήρθα να δω το PC σας…

Πάω.. και φανταστείτε τι ήταν ρε παιδιά, ΟΧΙ, φανταστείτε τι ήταν;;

Ηλεκτρική Γραφομηχανή.

Και τι μου λέει, τι με ρωτά μετά τούτη η γυναίκα;;

- Ε, καλά, μου λέει, εγώ τι να το κάμω τώρα το CD;;

Ε.. ήταν να της πω τι να το κάμει το CD, αλλά ήθελα τη δουλειά μου…

»

Ιστορία 2^η

«

Λοιπόν, Κυβέρνηση, μόνο από το όνομα καταλαβαίνετε τι σημαίνει (και όσοι δεν καταλαβαίνετε, τότε μάλλον είστε κυβερνητικοί).

Ήμουν με τη Χ εταιρεία μου, και έπρεπε να κάνουμε κάποια ανανέωση (patch / update) σε κάποιο κεντρικό υπολογιστή (server) σε κάποια κυβερνητική υπηρεσία.

Ήμουν μαζί τον προϊστάμενο (μάστρο) μου εκεί, στο server room, οπόταν μου λέει, να πιάσω τηλέφωνο στα γραφεία του κεντρικού τμήματος την υπηρεσίας, και να τους πω να βγουν έξω από το σύστημα, για να μπορέσουμε να κάνουμε την ανανέωση.

Και έτσι κάνω, παίρνω τηλέφωνο το διευθυντή και του λέω ότι θα κάνουμε κάποια ανανέωση στον κεντρικό υπολογιστή, οπόταν να σώσουν ότι δουλειά έχουν στο σύστημα, να βγουν έξω, για να μπορούμε να κάνουμε την ανανέωση.

Σύμφωνος ο διευθυντής, ότι θα τους ειδοποιούσε όλους εκεί να κάνουν αυτό που τον παρακάλεσα.. Ως τώρα όλα πολύ καλά..

Περνά μία ώρα – μια ώρα και ένα τέταρτο, είχαμε τελειώσει την ανανέωση, μια χαρά, οπόταν ο προϊστάμενος μου, μου λέει να τους πάρω τηλέφωνο, να τους πω ότι τελειώσαμε, και να δοκιμάσουν να ξαναμπούν για να ελέγξουμε ότι όλα πάνε εντάξει.

Παίρνω και ‘γω τηλέφωνο.. Παίζει.. παίζει.. παίζει.. πολλή ώρα, τίποτα, δεν απαντά κανένας!

Οπόταν το κλείνω, σκεπτόμενος ότι μπορεί να έκανα λάθος, λέω να ξαναδοκιμάσω.

Παίζει.. παίζει.. παίζει.. τίποτα! Δεν απαντούσε κανένας!

Γυρίζω στον προϊστάμενό μου..

- Ρε φίλε, δεν απαντούν τούτοι!

- Δεν γίνεται να μην απαντούν!

- Αφού δεν απαντούν, τους παίρνω δύο φορές τηλέφωνο και δεν απαντούν!

- Χμ.. να πας από εκεί στα Κεντρικά να δεις τι έπαθαν..

Και αυτό κάνω. Παίρνω (το γνωστό) αυτοκίνητο της δουλειάς, και όπως στρίβω στην στροφή προς τα Κεντρικά, βλέπω πανζουρλισμό, κόσμος, πανικός, φωνές!..

Οπόταν σκέφτομαι «Τι στο καλό έγινε εδώ, τι έπαθαν τούτοι; Καμιά βόμβα, σκέφτηκες;; Να πάω να δω τι γίνεται».

Παρκάρω το αυτοκίνητο, κατεβαίνω κάτω, πάω προς το πλήθος, λέω..

- Συγνώμη, συγνώμη, να περάσω..

‘Όπως πάω να μπω προς την πόρτα, πετάγεται ένας και μου λέει:

- Εεε, ε φίλε μου, που πάεις!;

- Πάω μέσα!

- Δεν έχει κανένα μέσα!

- Γιατί δεν έχει κανένα μέσα!;

- Μας είπαν να βγούμε έξω (!!!)

Αυτός ο άνθρωπος, ήταν ο διευθυντής, και μου έλεγε αυτό το πράμα, ο διευθυντής!!

Μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου, βρίσκω τα λόγια να του πω:

- Ρε κουμπάρε! Εγώ σε έπιασα τηλέφωνο! Σας είπα να τα κλείσετε, και να βγείτε έξω από το σύστημα, όχι από το κτίριο!

Αχάπαροι…

»

Β.Τ. / Επιμέλεια: Ορέστης Τριγγίδης

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )